Fundacja SCP

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-166
Klasa: Euclid
Specjalne czynności przechowawcze: Ze względu na naturę SCP-PL-166 próby zabezpieczenia prawdopodobnie nigdy nie dojdą do skutku

Aktualizacja:
SCP-PL-166 zgodziła się przebywać na terenie ośr. 11, gdzie może dowolnie poruszać się i czynić co zechce, pod warunkiem, że nie czynności owe nie naruszają procedur bezpieczeństwa.
Obiekt posiada swoją celę wyposażoną w łóżko, krzesło i biurko. Należy dostarczyć mu wszystko, czego zażąda, oczywiście w granicach wspomnianych procedur.

Opis: SCP-PL-166 to biało-przezroczysty humanoid o wzroście 166 cm, pojawiający się w okolicy ruin zamku [UTAJNIONO].
Określa się na 26 lat, na tyleż wygląda. Porozumiewa się mieszanką XIX-wiecznej z współczesną polszczyzną. Jak twierdzi, żyła na zamku w bliżej nieokreślonym czasowo fragmencie romantyzmu. Utrzymuje, że była współwłaścicielką obiektu [zmaku] do czasu, kiedy to została zasztyletowana w wyniku spisku. Sama nie jest w stanie przypomnieć sobie nazwiska.
Po wstępnych badaniach wiadomo, iż IQ bytu oscyluje w granicach 118-119,
sam obiekt może poruszać się i zajmować gdziekolwiek i czymkolwiek zechce, pod warunkiem, że miejsce, w którym przebywa lub w które chce się udać nie jest w żaden sposób naświetlone, wliczając w to cień i półcień.
Ustalono, iż obiekt jest w stanie zdjąć swoją suknię, gorset halkę [Dalsze badania przerwabo ze względów etycznych]. Ustalono jednakże, że odzież zdjęta z SCP-PL-166 znika, obiekt zaś jest w stanie przywołać je z powrotem. Byt jest w stanie przywdziać inne ubrania, te jednakże, w przeciwieństwie do oryginalnych nie przyjmą formy podmiotu.

Dn. 07.03.2017 SCP-PL-166 przyjęła nazwisko Katarzyna Lichnicka.

Dn. 08.03.2017 obiekt wniósł o wcielenie do personelu badawczego klasy B w ośrodku 11, obecnie placówce PIO-22 (wniosek rozpatrzono pozytywnie)

Nota: czasem przydaje się ktoś, kto w razie zagrożenia może po prostu wejść w ścianę.

Log z przesłuchania SCP-PL-166:
Dr B. von Wungiel: No więc, bądź tak dobra i opowiedz nam coś o sobie
SCP-PL-166: Cóż mogę powiedzieć, ano żyłam sobie kiedyś na zamku w [UTAJNIONO], wraz ze swoim dworem, jak i również hrabią [UTAJNIONO],
Który to człek zajmował swoje pół rezydencyji, ja zaś swoje.
Dnia pewnego anno domini… na Boga, nie pamiętam kiedyż to było, przechadzając się po komnatach, ktoś od mości hrabiego ponoć wysłany został do mnie, w celach poprawienia jakichś komplikacji w dokumentach.
Przyszedłszy do gabinetu, zapytał o ostatnią wolę wuja, po którym ów zamek w spadku dostałam. Sięgnąwszy za siebie celem wydobycia tegóż testamentu, jedyne, co poczułam to niemożliwy ból w plecach, po czym padłam trupem na ziemię.
- Interesujące, doprawdy. Mogłabyś powiedzieć, dlaczego pomimo śmierci znajdujesz się tutaj?
-Niestety nie, mości doktorze.
-No cóż, wobec tego. Czy byłabyś tak dobra, i została u nas na jakiś czas?
-Z miłą chęcią, tylko niechaj tu będzie ciemo jak chociaż o szóstej po południu.
-Ależ proszę, jednak można wiedzieć, dlaczego? (W momencie sprowadzenia SCP-PL-166 do ośrodka w wyniku awarii prądu panowała niemal całkowita ciemność)
-Zabrzmi to dziwnie, ale…
-Ale?
-Ale światło tak jakby mnie boli.
-To w pełni zrozumiałe, mamy tu dużo dziw… bardziej interesujące przypadki. Swoją drogą, bez urazy, ale używasz dość interesującej mieszanki słów. Jeśli wolno mi wiedzieć, dlaczego?
- Cóż, przez ruiny przelewa się dużo ludzi. Zdążyłam trochę liznąć współczesnego języka.
-Fascynujące, jak się ten język zmienia, nieprawdaż?
-To właśnie chciałam powiedzieć, doktorze.
-Mów mi Bonifacy
-Ja jestem… ja jestem… jestem… Zabijcie mnie, jeśli pamiętam. No nic, wymyślę sobie jakieś imię.
-Tia, zabijcie… No, to by było tyle na dzisiaj. Odprowadzę cię do twojego pokoju.
Wiesz, co znaczy "pokój"?
-Coś, jak komnata, jeśli się nie mylę?
-W rzeczy samej, chodź.
[KONIEC PRZESŁUCHANIA]

Podoba mi się pomysł na ducha. Może wydaje się oklepany ale to dlatego, że jest plastyczny, wielu pozwolił, pozwala i za pewne pozwoli napisać coś dobrego.

Pomysł to jednak trochę mało, trzeba go rozwinąć i to się tu dzieje. Kobieta z wyższych sfer, zasztyletowana w XIX wieku i…

No właśnie, tu mamy pierwszy problem. I co dalej? Rozumiem że SCP z powodu swej natury powinno być tajemnicze i nie do końca okiełznane. W końcu jest czymś, co do naszego poukładanego świata, zwanego normalnością, nie pasuje. Mimo to wiemy trochę za mało.

Motyw z tym że światło ją boli. Może tuła się za swe czyny po świecie ludzi jak duchy z "Dziadów II", niosąc to brzemię. Może to coś innego jednak temat jest zaczęty i kończy się.

To jest główny problem tej pracy. Zaczyna coś co ma potencjał i porzuca na rzecz innej wartej uwagi rzeczy.

-To w pełni zrozumiałe, mamy tu dużo dziw… bardziej interesujące przypadki.

-Ja jestem… ja jestem… jestem… Zabijcie mnie, jeśli pamiętam. No nic, wymyślę sobie jakieś imię.
-Tia, zabijcie… No, to by było tyle na dzisiaj. Odprowadzę cię do twojego pokoju.

Te dwa fragmenty budują nam natomiast inny potencjalny wątek główny. Fundacja i moralność. Fundacja jest zimną zbiurokratyzowaną machiną, w której niezależnie czy jesteś pracownikiem klasy D czy członkiem O5, stajesz się trybikiem z numerem identyfikacyjnym.

Z racji przestrzeni w jakiej fundacja operuje, badacz jest w stanie uznać ducha za coś normalnego. Jest znieczulony do tego stopnia że rzuca uwagę z drugiego cytatu. Teraz można stworzyć wizerunek Fundacji, która przed obiektem pokazuje jak jest dobra. Gdy w kontraście do tego w specjalnych czynnościach przechowawczych, będzie zapis o procedurze naświetlenia całej placówki oprócz komory obiektu, w wypadku próby ucieczki.

Można ukazać tu Fundację jako dwulicową by wykonać swój prosty cel Secure Contain Protect.

Ale co na to komitet ds. etyki?

To oni zaproponowali to rozwiązanie jako najbardziej etyczne i optymalne. Przecież jeśli duch będzie myślał że Fundacja to przyjaciel nie będzie chciał uciec. Ds. etyki w języku fundacji oznacza, ds. zarządzania zasobami ludzkimi i optymalizacji pracy.

Ale kończąc temat dobrego pomysłu i pierwszych kroków ale strachu przed postawieniem następnych. W pracy są zapisy nie brzmiące niepoprawnie lub niepotrzebne.

Specjalne czynności przechowawcze: Ze względu na naturę SCP-PL-166 próby zabezpieczenia prawdopodobnie nigdy nie dojdą do skutku

Wywalić, to jedynie potencjalny wskaźnik że praca jest słaba. Nie mówię że każdy obiekt nieuchwytny jest słaby ale często towarzyszy to obiektowi tak złemu i potężnemu, że Fundacja chyba musi wydawać sekstyliardy dolarów na jedynie opóźnienie nieuniknionego końca świata, a sam obiekt jest nieciekawy. Tym bardziej wyrzucić gdy jest to nieaktualne.

na tyleż wygląda

To nie ton kliniczny, który powinien być zachowany. Oto więcej informacji o tonie klinicznym

Po wstępnych badaniach wiadomo, iż IQ bytu oscyluje w granicach 118-119

IQ nie jest wystarczająco ważnym parametrem by się na nim skupiać. Podejrzewam że badacze w Fundacji mają inne testy ważniejsze od tego. Nie opisuj inteligencji podmiotu za pomocą liczby bo:

• Wystarczy wstawić coś co wskazuje na inteligencję, jak w twojej pracy, rozmowa i próba adaptacji zmian języka.
• Test IQ jest dość często krytykowany jako test określający zdolność rozwiązywania testów. Biorąc pod uwagę opinie pojawiające się o nim nie używałbym go.

Ustalono, iż obiekt jest w stanie zdjąć swoją suknię, gorset halkę [Dalsze badania przerwabo ze względów etycznych].

To jest niepotrzebne. A przynajmniej część z etyką. Badacze w Fundacji są raczej na tyle profesjonalni że nie będą opisywać tego tak, a raczej:

Obiekt jest w stanie się rozebrać.

Dn. 08.03.2017 obiekt wniósł o wcielenie do personelu badawczego klasy B w ośrodku 11, obecnie placówce PIO-22 (wniosek rozpatrzono pozytywnie)

Obiekt SCP to nie pracownik klasy B. SCP może być wykorzystywane przez fundację ale nie dostaje innej klasyfikacji jak SCP. Może najwyżej otrzymać kryptonim.

Nota: czasem przydaje się ktoś, kto w razie zagrożenia może po prostu wejść w ścianę.

I tu mam dla ciebie piękny przykład współpracy z Fundacją na takich warunkach: scp-105
No może nie taki piękny ale jest zrobiony dobrze.

Jeszcze uwaga dotycząca przesłuchania. Brzmi nieco nienaturalnie. Nie mniej pomysł na dialog jest i można poczekać z ostatnim szlifem do momentu wybrania kierunku w którym praca dąży.