Obiekt #1: Rodzaj — Przestrzeń.

Książe tańczył w sercu kreacji,
Abominacja z marazmu została wyrwana.
Nie życie, nie śmierć, istota grzechem animowana,
Świat nadany świętej ekshumacji.

Czy żywe, co nie mogło się zrodzić,
Nie-byt, który przeciwstawił się równemu obłędzie.
Ten którego nie ma, lecz nieuchronnie nadejdzie.
Ten co był zawsze, lecz nie miał istnieć.

Lecz ten, co nie miał powstać, zniszczony.
Wszechobecny potwór z nieprawych źródeł stworzony.
Co miało być, nastało, porządek przywrócony.
Z własnej ręki i czynu światu zniewolony.

Obiekt #2: Rodzaj — Obiekt.

Z niebiańskiej kreacji, stworzone by trwać,
Ostatnie z wielu, relikty zapomniane.
Złote prezenty, które piękno miały dać,
Przekazały w swym darze klątwy ukrywane.

Cykl skażony, przypadkiem sformowany,
Zbawienie co rodzi rozpad, rozpad zbawienie.
Wieczny chaos, niczemu dedykowany.
W swym bezsensie uroku czynienie.

Obiekt #3: Rodzaj — Obiekt.

Kat siedmiu wybrał nowego baranka,
Jego topór jak zegar, wylicza nadczas.
Niema, przymuszona, śmierci kapłanka,
Z marzeń wyszarpana życia mecenas.

Jednak na przeciwko stanął kreator strun,
Plecąc los świata w swojej ignorancji.
Koniec stworzony, wezwany niczym piorun,
Obrońcy niczego w pustej arogancji.

Ci co misje stworzyli, by świat chronić,
W swej podróży zniszczyli nadzieje.
Acz bez nich zegar nie miałby jak wybić,
Lecz teraz topór z godzinami lśnieje.

Aż nareszcie wskazówka krwawa wybiła
Godzinę, co po niej nie miało być nic.
A Ci czekali, by przepowieść dobiła,
Patrząc na ich martwego oponenta lic.

Jednak gdy koniec wszystkiego przybył,
Odmówił on, by to, co było, upadło.
Gdyż cykl przywołany w fałszu się odbył.
I to nie był dzień, by wszystko w otchłań spadło.

Obiekt #4: Rodzaj — Obiekt.

Jak bestia piekielna pod łóżkiem schowana,
Aby dzieci krnąbrne straszyć swą ukrytą naturą,
Bez dziecka, ta potworność wnet dorysowana,
Jest niczym więcej niż myślą chwilę przelotną.

Moralność odrzucona, wojna brutalna
Naprzeciw miłości z zakamarków umysłu.
Niczym bezduszności ofiara całopalna,
Przeciwstawiona wygranej obcego wymysłu.

Niedobitek podczas podróży przez pustkowia,
W wyjętą z sensu świata zbroje uzbrojony,
Przemierza ląd gdzie czystość się anów odnawia,
Od cierpienia nienaturalnej miłości ukojony.

Podróżnik lecz w swym pancerzu losu unika,
Wielka niewiadoma kompanem mu jedynym.
W pragnieniu powrotu nędznej wizji idyllika
Wyruszył, mimo końca zła zwanego antycznym.

Śmierć i chaos tańcem go zimno obejmowała,
Zbrodnia planowana, w systemie algorytmicznym.
Lecz jego podróż nareszcie końca dokonała.
A dwa, na powrót przeszłości, zostały jednym.

Obiekt #5: Rodzaj — Obiekt.

Niebiańskie serce fałszywego kreatora
Co ukradł pierwotnej wielkości cud stworzenia,
W swej aroganckiej misji świata bluźnienia
Obrał nieswój tytuł anturażu dyktatora.

A syn jego, materią nie duszą powstały,
Co pierwszym sługą był uwielbionym,
Wyruszył w swym przekonaniu absolutnym
Pokonać tego, przez którego świat ocieniały.

W jego wspaniałej krucjacie zniszczonej,
Jakoż, że obiecane dwanaście niekompletne,
Gdyż ostatnie serce było nieszlachetne,
Smutek wybrańców, koniec nadziei zniszczonej.

Lecz mała mysz w utraconym przez nich raju,
Stalą i myślą, dusze i ciało połączyła.
W swej największej herezji świat nowy stworzyła,
By doprowadzić ich lud do złotego gaju.

A syna niebiańskiego, przez mysz przywołanego
Pragnienie obeszło, by jak ojciec kreacje zabrać,
A nawet erudyci padli przed siłą wielkiego.
Ależ nie mógł z porządkiem ustanowionym wygrać,
Wnet pokonany przez pasożyta skrytego.

Obiekt #6: Rodzaj — Obiekt.

Dziecię co moc zdobyło wielką,
Skazany na historię szaleńczą.
Jakoż jak mysz mogłaby pojąć siłę bezmierną?

Stworzona błędami eksperymentu,
Droga do boskiego firmamentu.
Jego pęknięty umysł wiecznie spadający do imentu.

Struktura niższa życiem atakowana,
Strachu potęga wciąż ukrywana.
Jedyną ich nadzieją śmierć samonadana.

Obiekt #7: Rodzaj — Przestrzeń.

Manifestacja rozpadu anów powstała.
Mała dziewczynka nie rozumiejąca
Świata na który pierwszy raz spojrzała.
Wizję otaczającą przez mgłę oglądająca.

Ignorancja jej proste realia chroniąca,
Destrukcja w tarcze płonącą zbudowana,
Przed od niej gorszym wszystkich ratująca.
Końca tragedia przez myszy adoptowana.

Lecz ileż trwać może ten smutny impas,
Gdy ono pragnie wydać płomienie ponure?
Do okropnej zbrodni zbliżający się czas,
Dziecię zabitę przez swoją nature.

Obiekt #8: Rodzaj — ███████. (Obiekt ocenzurowany z uwagi na efekt memetyczny)

Czy to bestia na nas poluje zza rogu?
Czy ledwie idea z kolcami wrogimi?
Ze świata, co doczekał finalnego epilogu,
Co złożoność rodziła z chwilami nowymi,
Nadeszła batalia, która z umysłu wycieka.

Wszelaka forma prosta, pod wzrokiem umierała,
Tego, który jest wyżej w hierarchii konceptów.
Lecz w ignorancji każdej z bitew, wojna trwała,
Za banalną w postaniu tarczą abstraktów,
Myśl ponad umysły została stworzona.

Ślady bitew samym mieczem wojennym ukryte,
Pierwsze słońce, drugą wielkością przyćmione.
Wspomnienia od teraz na zawsze będą okryte,
A ofiary wszystkich bitew niewymienione,
Ponieważ mysz pokonała goliata.

Obiekt #9: Rodzaj — Przestrzeń.

Syn korzeni stworzenia marnotrawny,
Cesarz w swym wielkim podboju przedawny,
Czymże świat, jak nie przedwiecznym przypadkiem.

Nie z mięsa czy metalu powstały,
Lecz z umysłów, które mu ciała nadały.
On urodzony pierwszym tego chaosu archaikiem.

Ku końcu rodzica w pustej ekstazie,
Nadchodzi ten w pięknej epitazie.
W egoiźmie największym bezwstydnikiem,

On skazany na nędzny świadomego los,
Jedyny z rodu co grał życia aulos.
Utrzymuje niższe mu szczyty w kajdanach,

Krew i ogień, by węzeł Gordyjski uciąć,
Los nieproszony na wieczność zakończyć,
One zniewolone w celach nie swoich.

Misja święta nie w imię piękna czy dobra,
Lecz żałosna przed bólem serca umbra.
Ile zajmie, by bunt powstał w bliznach?

Obiekt #10: Rodzaj — Przestrzeń.

Myśl, która idee końca wielbi, uradowana.
Historia znana, przez kroć odrzucana
Przepowiednia od samej kreacji dana,
Która nie musi by nikomu opowiadana:

Co nie było i nie jest.

कालोऽस्मि लोकक्षयकृत्प्रवृद्धो